شیوه های پایان بندی در داستان های مثنوی

پایان بندی داستان، یکی از عناصری است که جهت گیری نوینی به نقد ادبی داده است. هنر داستان پردازی مولانا در میان شاعران و نوابغ ایرانی تقریباً بی نظیر است. شگردهای روایی در مثنوی، ساختار و محتوای این اثر سترگ را در هم تنیده است. یکی از شاخصه های زیبایی شناختی که در داستان های مثنوی چشمگیر است، همین شیوة پایان بندی است. در پژوهش حاضر، شیوه های پایان بندی در شش دفتر مثنوی بررسی شده و مواردی که برجستگی بیشتری دارد، مورد درنگ قرار گرفته است. این پایان بندی های منحصربه فرد مولانا را می توان با توجّه به تداعی معانی، طرح، توجّه به مخاطب و گفت وگو ـ که در متون دیگر بی سابقه است ـ و چندآوا بودن روایت، تبیین کرد. پایان هر داستان به گونه ای است که مخاطب را به ادامة داستان بعدی ترغیب می کند و هدف اصلی هر داستان را ـ که ایجاد کنش و انگیزه در خواننده است ـ در مخاطب برمی انگیزد. شیوة پایان بندی های مولانا در داستان های مثنوی، به گونه ای عمیق با نیّت ادبی در متن و محتوای ساختاری آن در پیوند است.